مومن بودن به ریش نیست!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

مکالمه ی دوم ؛ ازدواج اینترنتی

سوالها و جوابهای ابتدایی در سوال اول خلاصه شده اند. سوال کننده مرد است.

 

سوال: مدتی است که در اینترنت با دختری آشنا شده ام. آیا من می توانم به کسی که در اینترنت با او آشنا شده ام پیشنهاد ازدواج بدهم؟ کسی که با توجه به نوشته هایش او را شناخته ام ، با توجه به گفتگوهای مجازی که داشته ایم از شیوه ی برخورد او مطلع شده ام و عکسش را هم دیده ام. تاکنون او را ندیده ام و فقط چندبار مکالمه ی تلفنی داشته ایم. درباره ی شرایط خانواده هم خودش توضیح داده است و می توانم بگویم در حال حاضر شناخت کاملی نسبت به او پیدا کرده ام

 

جواب:

اولین چیزی که باید بگویم وجود حسی در وجود انسان هاست که آنها را به سمت جنس مخالف متمایل می کند و این حس در بین افراد مجرد بیشتر است. ولی در میان قشر مذهبی حس دیگری هم وجود دارد که حیا نام دارد و ترس از گناه ارتباط با نامحرم باعث می شود که این گونه افراد کمتر به سراغ ارتباط گرفتن با نامحرم بروند. وقتی زمینه ی این ارتباط در دنیای حقیقی و با روبرو شدن و اصطلاحا ارتباط چهره به چهره فراهم باشد این حقیقی بودن و روبرو شدن و دیدن و شنیدن با قید حیا باعث دوری فرد مذهبی از این اتفاق می شود و کمتر می بینیم فردی مذهبی که با نامحرم ارتباط بیش از حد معمول برقرار کند ولی وقتی این ارتباط در چارچوب دیگری که خیلی از معذورات در آن حذف شده باشد قرار بگیرد حتی همان فرد مذهبی را به برقراری یک رابطه وا می دارد.

البته بگویم که منظور من از ارتباط، یک رابطه ی نامشروع که بر اساس مسائل اروتیک و جنسی و برای مقاصد ناپسند باشد نیست! بلکه صرف برقراری ارتباطی عادی و کمی بیشتر از یک ارتباط کاری است که در آن خود اشخاص برای هم موضوعیت و اصالت پیدا کنند.

و اما با شروع این ارتباط قالب آن نیز خود را مشخصا می نماید که این ارتباط فقط یک ارتباط مجازی و نوشتاری است که در حد اعلای آن شاید با چت تصویری نیز همراه باشد. در بهترین حالت آن (خوش بینانه ترین) فعل ها همگی جمعند ، شوخی در حد اقل و ادبیات گفتار همراه با ادب است. (ولی هر چه جلوتر رود شاید این قیدها نیز برداشته شود و صمیمت در گفتار هم رخنه کند) غافل از این که صمیمیت و ارتباط با نامحرمی که مد نظر اسلام است این نیست که فعل ها مفرد شوند یا شوخیهای تند انجام شود. بلکه صرف درگیر شدن دو نامحرم با یکدیگر ، اهمیت یافتنشان برای هم و اصالت پیدا کردنشان برای همدیگر است که مسئله است! حالا چه بهم بگویند حضرتعالی چه بگویند عزیزدلم! البته شکی نیست که حالت دوم افسد است ولی حالت اول نیز مصداق ارتباط با نامحرمیست که اسلام آن ما را از آن برحذر داشته است

و اما شاید بگویی که این ارتباط هدفمند بوده و برای آشنایی بیشتر که منجر به انتخاب و ازدواج شود شروع شده است. خب! حالا بحث کمی فرق می کند!

تو وارد رابطه ای شده ای که فقط مجازی بوده است و همه ی شناختت از او از روی پستهایی که زده و گفتگوهایی که با تو داشته برداشت شده است.

اولا باید به این نکته توجه کنی که تو فقط با تجلی مکتوب یک شخصیت روبرو شده ای! با شخصیت نوشتاری یک فرد! برخوردهای مکتوب، حالاتی که در نوشته ها خلاصه شده اند و خنده هایی که در اسمایلی!

پس هر چیزی را که دوست داشته تو بدانی می دانی! هر چیز را آنجور که خواسته نشان داده و شاید گریه اش را پشت یک :) مخفی کرده باشد! البته با این حرفهایم نمی خواهم صداقت او را زیر سوال ببرم، چرا که این یک امر ناخودآگاه است و حتی اگر صداقتش هم با تو برایت ثابت شده باشد ، قطعا برای اینکه ناراحتت نکند و حتی سهوا چیزی را از تو پنهان کرده باشد یا جور دیگری نشان داده باشد. پس اول بدان برای انتخابت برای جلب شدن محبتت باید همه ی ابعاد شخصیتی یک فردا را بررسی کنی، نه فقط شخصیتی که در یک جامعه یا محیط مجازی دارد و ویترین آن هم پست ها و حرفهایی است که فقط برخاسته از جنبه ای از شخصیتش یعنی بعد مکتوب آن است! علاوه بر این وقتی به پیج کسی سر میزنی همه ی پستهایی را می بینی که هر کدام در موقعیت خاصی نوشته شده اند و الان که در حال خواندنش هستی شاید هیچ کدام از این موقعیت ها را درک نکنی  و هر کدام را به زعم خودت تعریف کنی که شاید 180 درجه با واقعیت فرق داشته باشد!

دوما این را هم بدان که او صفت ها و جذابیت هایی برای تو داشته که آنها را فقط در رفتارها و برخوردهایش دیده ای، و این نمی تواند معیاری برای قضائت باشد. شاید برای بررسی یک صفت لازم باشد موارد دیگری مانند لحن حرف زدن را هم در نظر گرفت که اینجا ممکن نیست!

سوما ممکن است مشخصه های زیادی داشته باشد که تو از آین مشخصات خوشت بیاید و باعث شودکحبت او در دل تو ایجاد شود. ولی آیا این مشخصات همانهایی هستند که صلاحیت او را برای ازدواج با تو ثابت می کنند؟ یا صرفا صفاتی هستند که تو را جلب می کنند برای ارتباط داشتن با او؟! ارتباط اینترنی با یک فرد مثل تابیدن نور یک لامپ دایره ای از قطاعی به زاویه ی 90 درجه است! ولی برای ازدواج باید کل 360 درجه را نگاه و بررسی کرد. باید حواست باشد برای این که بفهمی چه چیز تو را جلب کرده و چه چیز برای ازدواج لازم است. آیا این دوست داشتن همان دوست داشتن فردی برای ادامه ی زندگی است یا دوست داشتن فردی برای حرف زدن با او؟! آیا این چیزهایی که از او می بینی همه ی شخصیت اوست یا فقط قسمی از آن؟ آیا آن چه از او می دانی همانی است که هست یا همانی که می خواهد تو از او بدانی؟!

فرض می کنیم همه ی این موارد را در نظر گرفته باشی و با وجود همه ی چیزهایی که گفتم باز هم او را مورد مناسبی برای ازدواج بدانی. قصد تهمت یا بدبینی ندارم ولی واقع نگر که باشم خواهم گفت این کسی که از طریق اینترنت و چت با تو آشنا شده می تواند با ده ها نفر دیگر مانند تو هم آشنا شده باشد! در همین لحظه ای که با تو حرف می زند می تواند با چند نفر دیگر هم حرف بزند و حتی دقیقا همینهایی که به تو می گوید را به آنها هم بگوید! حتی بعد از ازدواج هم می تواند به همین راحتی که با نامحرمی مثل تو رابطه دارد با نامحرم دیگری رابطه برقرار کند می دانم نباید اینقدر بدبین بود، ولی خب احتمال است! و من کم نمی بینم از این موردهایی که یک روز با شوهرش خوب نباشد فردایش با مرد دیگری درددل می کند...

و اما من راه حلی دارم برای تو! با توجه به حرفهای که زدم ممکن است تو فردی را از همان 90درجه که می بینی، همان شخصیت مکتوبش را که می بینی و صفات اندک و قاصر از توصیف کاملش را که متوجه می شوی به نظرت مناسب بیاید، اینجا می  توانی با مطرح کردن موضوع به خودش کاملا رسمی و منطقی برای حقیقی کردن این ارتباط پا پیش بگذاری و با در جریان گذاشتن خانواده ها خواستگاری کنی و در دنیای حقیقی به شناخت بیشترش بپردازی. در این میان فضای مجازی هم می تواند کمک کننده ی خوبی برای تکمیل شناخت تو از او و وسیله ای برای ارتباط بیشترتان مبتنی بر شناخت حقیقی باشد.

پایان